Sitting on the Ground as an Important Factor in Formation of Traditional Houses in Hot Arid Region of Iran

Abstract

ABSTRACT: House as a shelter, has been a meaningful place owing to the fact that all cultures have developed beneath this shelter from the early days of humankind. House is one of the key subjects in Iranian Architecture. The oldest remained houses in Iran are related to the Safavid Period (1501 to 1722). The traditional way of designing the houses continued from that period until the middle of Qajar Period (1781-1858) when the relationships with European countries increased and its effects on Iranian culture, life styles, architecture and art began to be felt. These changes in life styles eventually changed the design of houses in several ways. In this respect entering of furniture to the Iranian residential spaces seems to have had the most radical impact. Until then people in Iran used to sit on the ground and the spaces were designed accordingly. Together with furnishing the spaces in western manners, the house environments began to change. There have been many researches about Iranian traditional house. These studies are generally descriptive works about organization of spaces, the climatic issues, role of privacy, etc. Although the habit of sitting on the ground has been one of the important features of Iranian traditional culture; there exist no specific discussion about its impact on the layout and organization of interior spaces in Iranian traditional houses. This study aims to investigate Iranian traditional architecture in general and continues with the primary features involved in design of Iranian traditional houses. This research also tries to trace the possible impacts of sitting on the ground on organization of spaces as well as the formation of elements within interior spaces in Iranian traditional houses. It is believed that the fact that Iranians used to sit on the ground has been the reason behind many principles applied in the design of these spaces. On the other hand, modularity appears to be a fundamental tool for order in organizing spaces in traditional architecture of Iran. Using this modular system in traditional houses, interior spaces were designed based on different patterns. As it is believed that this approach to design of residential spaces has a close relationship with the fact that Iranians did their daily activities on the ground, this subject has also been studied in detail in the context of this research. Keywords: Iranian Architecture, Iranian traditional Houses, Modular System, Sitting on the Ground, Interior Space Design, Space Organization. …………………………………………………………………………………………………………………………

ÖZ: Konut, insanlık tarihindeki tüm kültürlerin geliştiği bir barınak olarak, insanlık tarihinde her zaman özel bir yere sahip olmuştur. Konut, İran Mimarisi’nde de ayrı bir yere sahiptir. İran’da günümüze gelebilen en eski konutlar Safavi dönemine (1501-1722) aittir. Geleneksel konut yapımı, o zamandan Avrupa ülkeleri ile ilişkilerin çok geliştiği ve etkisinin İran kültür, yaşam biçimi, mimari ve sanatta açıkça hissedilmeye başlandığı Qajar döneminin (1781-1858) ortasına kadar sürdü. Bu yaşam biçimindeki değişimler, konutların tasarımında da farklı biçimlerde değişimlere neden oldu. Bu bağlamda, İran’daki konutlara en önemli etkiyi mobilyanın girmesi yapmıştır. O zamana kadar, İran’da insanlar yerde oturmaktaydılar; ve mekânlar da bu gerçeğe göre tasarlanmaktaydı. Mekânların Batı tarzında döşenmesi ile beraber, konut mekânları da değişmeye başladı. İran geleneksel konutları konusunda birçok araştırma yapılmıştır. Bu araştırmalar genellikle mekânların örgütlenmesi, çevresel konular, mahremiyetin rolü vb. konuları ele alan tanımlayıcı çalışmalardır. Yerde oturma, İran kültürünün çok önemli bir öğesi olduğu halde, bunun, İran konutlarının organizasyonu ve iç mekân düzeni üstündeki etkisi konusunda özel bir çalışma mevcut değildir. Bu çalışma, İran mimarisini genel olarak tanımlamakla başlar ve geleneksel konut tasarımında ele alınan birincil konularla devam eder. Bu araştırma aynı zamanda, yerde oturmanın İran geleneksel konut mimarisinin mekân organizasyonuna ve iç mekânlardaki elemanların tasarımına olası etkilerini irdelemeyi amaçlar. İranlıların yerde oturması gerçeğinin, bu konutlardaki birçok tasarım ilkesinin arkasındaki neden olduğuna inanılmaktadır. Diğer yandan, modülerlik, İran Mimarisi’nin mekân organizasyonunda önemli bir düzen aracı olarak görülmektedir. Geleneksel konutlarda, bu modüler sistem kullanılarak iç mekânlar değişik kalıplara göre tasarlanmıştır. Konut mekânlarının tasarımındaki bu yaklaşımın İranlıların günlük eylemlerini yerde gerçekleştirdiği gerçeği ile yakın ilişkisi olduğu düşünüldüğünden, bu konu da çalışma kapsamında detaylı olarak incelenmiştir. Anahtar Kelimeler: İran Mimarisi, İran geleneksel konutu, Geleneksel Modüler Sistem, Yerde Oturmak, İç Mekân Tasarımı, Mekân organizasyonu.