Examining Authenticity in Adaptive Reuse of Iranian Caravanserais for Tourism: Comparative Assessment of Two Cases from Safavid Era

Abstract

Iran’s wide-spread location and the importance of trading in ancient Iran, along with its location on the Silk Road, led to the increase in value for trading roads and the construction of some resorts that were mostly regarded by their military and business sides. Silk Road had constantly been the most important way for caravanserais, foreign tourists, businessmen and different ambassadors from different countries of East (mostly China and India) towards the Mediterranean and the same way back. Having passed in many years after Islam with the new governments, construction of caravanserais got its attention back and its importance has gradually risen. Safavid era can be regarded as a magnificent time for such a valuable construction type that was highly supported by Kings and Ministers. Since the Qajar period, with adaptive reuse of the heritage caravanserais for tourism purposes that have become as guest houses and hotels, spaces have undergone some changes, causing dimming of authenticity. This study aims to make a comparative assessment of two caravanserais from Safavid Era in terms of continuity of the uniqueness of the heritage buildings during the adaptation process for tourism. This includes the analysis of continuity of architectural elements, spaces, five architectural design principles, authenticity, and intervention levels. This study seeks to answer the main question, “How can we achieve the continuity of uniqueness and authenticity of historical caravanserai buildings and their interiors during the process of adaptation for tourism in Iran?” This research applies the descriptive and evaluation approach to shed light on all special characteristics of Caravanserais in Iran, particularly in the Safavid era. In the First Chapter, the introduction, problem statement, aims and objectives of the study, limitations, methodology and thesis structure are given in details. Chapter Two gives general information about the theory of caravanserai architecture as pioneers of tourism architecture. Chapter Three provides theoretical discussions on adaptive reuse of heritage buildings as Caravanserai buildings converted for tourism purposes by discussing architectural conservation, authenticity and cultural significance supported by examples from the World. Chapter Four classifies the case studies of caravanserai buildings from Iran which are converted into tourism-related functions according to the categories explained in Chapter Two; examines two case studies amongst them through a comparative approach according to the studies in Chapter Three and the international charters for conservation. In Conclusion Chapter, the general findings are discussed and further studies are proposed. Keywords: Cultural sustainability, interior architecture, adaptive reuse, heritage buildings, caravanserai architecture, cultural tourism

ÖZ: İran’ın yaygın yerleşimi ve eski İran’da ticaretin önemi, İpek Yolu üzerinde bulunması, ticaret yolları açısından değerinin yükselmesine ve çoğunlukla askeri ve iş çevreleri tarafından kabul edilen bazı tesislerin yapımına yol açtı. İpek Yolu, sürekli olarak, farklı ülkelerden gelip (çoğunlukla Çin ve Hindistan) Akdeniz'e giden ve aynı şekilde geriye dönen kervansaraylar, yabancı turistler, işadamları ve büyükelçiler için en önemli yoldu. İslamiyet sonrası yeni hükümetler yönetiminde uzun yıllar geçtikten sonra, kervansarayların yapmı yeniden odak oldu ve yavaş yavaş önemi arttı. Safevî Dönemi, Krallar ve Bakanlar tarafından büyük ölçüde desteklenen bu değerli yapı biçimi için muhteşem bir zaman olarak görülebilir. Gajar Dönemi’nden itibaren tarihi miras kapsamındaki kervansarayların turistik amaçlı olarak yeniden kullanılmasıyla, mekânlar özgünlüklerinin azalmasına neden olan bazı değişikliklere uğramışlardır. Bu çalışma, turizm için adaptasyon sürecinde, miras binalarının özgünlüğünü koruma açılarından, Safevî döneminden iki kervansarayın karşılaştırmalı bir değerlendirmesini yapmayı amaçlamaktadır. Bu analizler mimarlık öğelerinin, mekânların, beş mimari tasarım ilkesinin ve özgünlüğün (otantiklik) sürekliliği, ve müdahale seviyelerinin analizini kapsamaktadır. Bu çalışma, “İran’da kültürel turizm amaçlı adaptasyon sürecinde tarihi kervansaray binalarının ve iç mekanların özgünlüğünü sürdürmeyi nasıl başarabiliriz?” sorusunu yanıtlamayı amaçlamaktadır. Bu araştırma, özellikle Safeviler Dönemi’nde, İran’daki kervansarayların tüm özelliklerine ışık tutmak için tanımlayıcı ve değerlendirmeye dayalı bir yaklaşım uygular. Birinci bölümde, giriş, problem tanımı, çalışmanın amaçları, sınırlamalar, metodoloji ve tez yapısı ayrıntılı olarak verilmiştir. İkinci bölüm, İran’daki kervansaray mimarisi hakkında turizm mimarisinin öncülerinden olmak bağlamında genel bilgiler vermektedir. Üçüncü Bölüm, İpek Yolu üzerinde bulunan yenilenmiş örneklere değinerek kervansaraylar özelinde miras binalarının mimari koruması, özgünlüğü ve kültürel değerleri, turizm amaçlı olarak yeniden kullanım konularını irdelemektedir. Dördüncü Bölüm, İran'da bulunan kervansaray binalarından turizme bağlı işlevlere dönüştürülmüş örneklem çalışmalarını ikinci bölümde anlatılan kategoriler doğrultusunda sınıflandırmakta; bunlar arasından iki örneği üçüncü bölümdeki çalışmalar ve koruma ile ilgili uluslararası tüzüklere göre karşılaştırmalı olarak incelemektedir. Sonuç Bölümü’nde, genel bulgular tartışılmakta; ve daha ileri çalışmalar için öneriler yapılmaktadır. Anahtar Kelimeler: Kültürel sürdürülebilirlik, iç mimari, uyarlanabilir yeniden kullanım, miras yapıları, kervansaray mimarisi, kültürel turizm