Design process in architecture education is based upon Learning-by-Doing method which leads students to understand how to design by practicing rather than studying. First-year design studios as starting educational stage provide integrated knowledge and skills of design for newly jointed architecture students. Within the basic design studio environment, students are conducted to transfer their abstract thoughts into the visual concrete decisions under supervision of design educators for the first time. Therefore, introductory design studios have predominant impacts on students’ operational thinking and designing. Architectural design thinking is quite different with students’ educational backgrounds and learning habits. This new educational challenge at basic design studios creates severe need to study the reality of design education at foundation year and defining appropriate educational methods with convenient project types with intention of enhancing architecture education quality. Material of the this study has been gathered through the two academic semesters direct observation at first year second semester design studio at Faculty of architecture at EMU (known as FARC 102), Fall and Spring academic semester 2014-15. Distribution of a questionnaire among case study students and interview with upper design studio students who passed same methods of education in past 2 years and conducting interviews with instructors are other used methodologies in this research. The findings come to the conclusion that students’ performance through the design process tends to be individualistic and owe more intuition rather than formalistic procedure. Students also, have been faced with some challenges and dilemma through externalizing their design ideas and thoughts as the concrete products on their form-creation procedure. Furthermore, exerting relevant design strategies through the students’ learning process has enriched their design knowledge, skills and experiences better than just making forms through the design process. The research
iv
data has also indicated that students’ performance through their design process has isolated design studio from their done design studies. In addition, the professional structure of design evaluation which has been based on the students’ final products and grade rather than their design process causes increasing students’ obsessed with their final design grades and neglecting on their concept generation and design development process. The results of this study reveal a risk of a mismatch between the implemented teaching method, project type and scale in this particular level and students’ learning style. Although, the existence of such risk due to varieties in students’ profile could be expected to some extent but, sort of recommendation can support educators to reach maximum compatibility.
Keywords: Architecture Education; Basic Design Studio; Educational Method; Form Creation Skill
ÖZ: Mimarlık eğitimindeki tasarım süreci, yaparak öğrenme yöntemi üzerine kuruludur ve bu öğrencilerin teoriden ziyade uygulama ile anlamalarını sağlar. Eğitim aşamasına başlangıç olarak ilk-yıl tasarım stüdyoları, yeni mimarlık öğrencileri için bütünleşmiş bilgi ve beceriler sağlamaktadır. Bu temel tasarım stüdyo ortamında öğrenciler, tasarım eğitimcilerinin danışmanlığında, soyut fikirlerini ilk defa somut, elle tutulur kararlara dönüştürürler. Dolayısıyla, bu tanıtıcı tasarım stüdyoları öğrencilerin işlevsel düşünme ve tasarımlarında baskın bir etki yaratır. Mimarı tasarım görüşü öğrencilerin eğitim geçmişinden ve öğrenme alışkanlıklarından oldukça farklıdır. Temel tasarım stüdyolarındaki bu eğitimsel zorluk, temel tasarım eğitiminin gerçekliğini çalışmayı ve mimari eğitim kalitesini arttırmayı hedefleyen uygun proje türleri ile uygun eğitimsel yöntemler tanımlamayı gerektirir. Bu araştırmanın verileri, 2014-2015 eğitim öğretim yılının Güz ve Bahar dönemlerinde, ilk yılın ikinci döneminde, Mimarlık Fakültesi’nde tasarım stüdyosunda uzun süreli ve doğrudan gözlem ile toplanmıştır (FARC102). Vaka çalışmasındaki ölçeklerin öğrencilere dağıtımı, son iki yıl içerisinde aynı eğitim yöntemlerinden geçmiş ileri tasarım stüdyosu öğrencileriyle yapılan görüşmeler ve eğitim elemanlarıyla yapılan görüşmeler bu araştırmadaki diğer yöntemlerdir. Bulgular göstermiştir ki, tasarım sürecindeki öğrencilerin performansı daha çok bireyseldir ve şekilcilikten ziyade daha çok sezgiseldir. Öğrenciler, ürün yaratma sürecinin somutlaşması sürecinde, tasarım fikirlerini ve düşüncelerini dışsallaştırmaları üzerinden bazı zorluklarla ve ikilemlerle yüzleşmişlerdir. Buna ek olarak, öğrencilerin öğrenme süreçleri üzerinden ilişkili tasarım yöntemlerini kullanmak, onların tasarım bilgilerini, becerilerini ve tecrübelerini, tasarım süreci üzerinden sadece form yapmaktan daha iyi bir şekilde zenginleştirmiştir. Araştırmanın verileri aynı zamanda göstermiştir ki, tasarım süreci üzerinden öğrencilerin performansı, tasarım stüdyosunu tamamlanmış tasarım çalışmalarından ayrıştırmıştır. Ayrıca, öğrencilerin final ürünleri ve başarı notlarından ziyade tasarım süreçleri
vi
üzerine kurulu olan profesyonel tasarım değerlendirme yapısı, öğrencilerin final tasarım notlarına, tasarım kavramının ihmaline ve tasarım gelişim süreçlerine olan takıntılarını arttırmıştır. Bu araştırmanın sonuçları, uygulanan öğretim yöntemi, proje türü ve bu belirlenmiş alandaki ölçek ile öğrencilerin öğrenme şekilleri arasında bir uyuşmazlık riski olduğunu gösteriyor. Buna rağmen, öğrenci profiline bağlı olarak meydana gelen bu tip bir riskin varlığı belli bir dereceye kadar beklenebilir; ancak bu tip bir öneriler eğitimcilerin azami uyumluluğa ulaşmasını destekleyecektir.
Anahtar Kelimeler: Mimari Eğitim; Temel Tasarım Stüdyosu; Eğitimsel Yöntem; Biçim Yaratma Becerisi
