The aim of this study was to compare the effect of low level laser therapy and foot orthosess on pain, muscle strength and function in individual with stage 1-2 posterior tibial tendon dysfunction (PTTD).
Individiual were admitted at Eastern Mediterranean University, Prosthetic Orthotics and Biomechanics Center, who were diagnosed with stage 1-2 posterior tibial tendon dysfunction, 52 patients 18-60 years of age were included in this study. Patients with PTTD were divided into two groups with simple randomization as low level laser therapy group and foot orthoses group. The tendon sensitivities of the individuals were evaluated from 3 points with a digital algometer. Inverters and evertor muscle strength evaluation the Isokinetic dynamometer (Humac Norm, Cybex) (180°/sec and 240°/sec at angular speed, eccentric and concentric), Foot Function Index (FFI) for foot functionality, International Physical Activity Questionnaire - Short Form (IPAQ-SF) (every week during treatment) to determine physical activity level were applied. The calendars were given to the people who used foot orthoses for how many times a day.
Low level laser therapy group, the treatment was applied power density of 0.05‐0.10 (W/cm2), treatment dose of 0.7‐7 (J/cm2) GA/Al/As 850 nm (nanometer) wavelength for a total of 5 weeks, 3 days per week. Foot orthoses group, the pressure analysis of the individuals was taken with stable pedobarograph and CAD-CAM (Computer aided design / Computer aided manufacturing) foot orthoses were made to the individuals in this direction. Individuals used the foot orthoses for 8 weeks with the appropriate shoes.
Both treatments decreased pain and AFI scores after treatment (p <0,05) but there was no statistically difference between the groups (p> 0,05). Examining the sub-headings of FFI, there was a significant decrease in the activity limitation score only for the foot orthoses group (p<0,05). It was found that there was no effect of both treatments on the inverter and the evertor muscle strength (180°/sec and 240°/sec at angular speed, eccentric and concentric) (p> 0,05).
It was found that both foot orthoses and low level laser therapy applications were effective in decreasing pain and increasing foot functionality in patients with stage 1-2 posterior tibial tendon dysfunction, whereas foot orthoses treatment were superior to low level laser therapy in decreasing activity limitation, but both treatments were not influenced on muscle strength. Two applications of treatment for stage 1-2 posterior tibial tendon dysfunction may be preferred for conservative treatment.
ÖZ:
Bu çalışma evre 1-2 posterior tibial tendon yetmezliği olan bireylerde düşük yoğunluklu lazer tedavisi ve tabanlık uygulamalarının ağrı, kas kuvveti ve fonksiyon üzerine etkilerini karşılaştırmalı olarak incelemek amacıyla yapıldı.
Çalışmaya Doğu Akdeniz Üniversitesi Protez Ortez ve Biyomekanik Merkezi’ne başvuran, evre 1-2 posterior tibial tendon yetmezliği tanısı almış, 18-60 yaş arası 52 birey dahil edildi. Posterior tibial tendon yetmezliği olan bireyler (n=52) basit rastgele randomizasyon ile düşük yoğunluklu lazer ve tabanlık grubu olarak iki gruba ayrıldı. Bireylerin tendon hassasiyetleri dijital algometre ile 3 noktadan değerlendirildi. İnvertör ve evertör kas kuvveti değerlendirilmesi için izokinetik dinamometre (Humac Norm, Cybex) (180°/sn ve 240°/sn açısal hızda eksantrik ve konsantrik olarak), ayak fonksiyonelliği için Ayak Fonksiyon İndeksi , fiziksel aktivite düzeyinin belirlenmesi için Uluslararası Fiziksel Aktivite Anketi-Kısa Formu (tedavi süresince her hafta) uygulandı. Tabanlık kullanan bireylerin günde kaç saat kullandıklarını yazdıkları takvimler verildi.
DYLT grubuna güç yoğunluğu 0,05‐0.10 Watt/santimetre² olan, tedavi dozajı 0.7‐7 joule/cm² olan Ga/Al/As 850 nanometre dalga boyunda haftada 3 gün olacak şekilde 5 hafta uygulandı. Tabanlık grubuna, bireylerin sabit pedobarograf ile basınç analizi alınıp bu doğrultuda bireylere Cad-Cam (Computer aided design / Computer aided manufacturing) tabanlık yapıldı. Bireyler tabanlıkları 8 hafta boyunca uygun ayakkabıyla kullandı.
Tedavi sonrası her iki tedavinin de ağrıyı ve AFİ puanını azalttığı bulundu (p<0,05) fakat gruplar arasında fark yoktu (p>0,05). AFİ’nin alt başlıkları incelendiğinde aktivite kısıtlılığı puanında sadece tabanlık grubu için anlamlı bir azalma vardı (p<0,05). İki tedavinin de 180°/sn ve 240°/sn açısal hızda eksantrik ve konsantrik, invertör ve evertör kas kuvveti üzerine bir etkisi olmadığı saptandı (p>0,05).
Evre 1-2 PTTY olan bireylerde ağrının azaltılması ve fonksiyonun arttırılmasında hem tabanlık ve DYLT uygulamalarının etkili olduğu, tabanlık uygulamasının aktivite kısıtlılığını azaltmada DYLT’ye göre üstün olduğu fakat her iki tedavinin de kas kuvvetine etkisi olmadığı görüldü. Evre 1-2 PTTY tedavisinde
iki yöntem de konservatif tedavi kapsamında tercih edilebilir.
