In the four decades of Italian colonization of Libya, Italian architects attempted to find
the architectural style for their colony. As they settled down in their new colony, a new
theory discussions emerged on how to build in the colony; as a consequence of this
new colonial power, new architectural concepts emerged, such as Neo-Moorish,
Modernity, Romanity, and Mediterranean. Further, the colonial architectural discourse
went through many political periods that shaped their architecture; however,
exploring, adapting and imitating local architecture was inevitable, since vernacular
buildings provided all the ingredients of a modern building.
The main argument of this research is that, through the analysis and understanding of
Libyan vernacular buildings, Italians established a style inspired mainly by re interpreting Libyan architecture and vernacular forms; this inspiration was the base for
Italian colonial style in Libya. Therefore, the research aims to investigate the link
between vernacular buildings and Italian colonial architecture in Libya in between
1911-1940.
This research will include a brief introduction to the topic, followed by the second
chapter that will discuss the contextual background of Libya and different periods and
civilizations that influenced the architecture in the region. In addition, brief research
of Libyan vernacular architecture will be discussed, to establish a strong link between
vernacular buildings and colonial architecture. The third chapter will discuss the
colonial architecture discourse and its architectural influence in terms of architectural
theory and practice in detail. Fourth chapter will contain results and discussions of the
research. The conclusion of the research illustrates the direct and indirect relation
between the two. As vernacular colonial architecture are analyzed, the link between
the two is abundantly apparent, not just in terms of theory and colonial debates, but
also in terms of architectural built form as well.
ÖZ:
Libya'nın İtalyan kolonizasyonunun kırk yıllık döneminde, İtalyan mimarlar kolonileri
için mimari tarzı bulmaya çalıştılar. Yeni kolonilerine yerleştiklerinde, kolonide
uygulanacak olan mimari tarza ait yeni bir kuramsal tartışma ortaya çıktı; bu yeni
sömürge gücünün bir sonucu olarak, Neo-Mağribi, Modernite, Romanite ve
Akdenizlilik gibi yeni mimari kavramlar bu tartışmaların sonucudur. Ayrıca, kolonyal
mimari söylem, mimarilerini şekillendiren birçok siyasi dönemden geçti; yerel binalar
modern bir binanın tüm bileşenlerini sağlaması nedeniyle, yerel mimariyi keşfetmek
ve taklit etmek kaçınılmazdı.
Bu araştırmanın temel argümanı, İtalyanların Libya'nın yerel binalarının analizi ve
anlaşılması yoluyla, esas olarak Libya mimarisini ve yerel formları yeniden
yorumlanmasından ilham alan bir üslup geliştirdikleri böylelikle bu yaklaşımın
Libya'daki İtalyan sömürge tarzının temelini oluşturduğu anlşılmaktadır. Bu nedenle
araştırma, 1911-1940 yılları arasında Libya'da yöresel yapılar ile İtalyan sömürge
mimarisi arasındaki bağlantıyı araştırmayı amaçlamaktadır.
Bu araştırma, konuya kısa bir giriş ve ardından Libya'nın bağlamsal arka planını ve
bölgedeki mimariyi etkileyen farklı dönemleri ve medeniyetleri tartışacak olan ikinci
bölümü içerecektir. Buna ek olarak, yerel binalar ve sömürge mimarisi arasında güçlü
bir bağlantı kurmak için Libya yerel mimarisinin özellikleri tartışılacaktır. Üçüncü
bölüm, sömürge mimarisi söylemini ve mimari etkisini teori ve uygulama açısından
ayrıntılı olarak tartışacaktır. Dördüncü bölüm, araştırmanın sonuçlarını ve
tartışmalarını içerecektir. Araştırmanın sonucu, ikisi arasındaki doğrudan ve dolaylı
ilişkiyi göstermektedir. Kolonyal ve yerel mimari analiz edildiğinde, ikisi arasındaki
bağlantı sadece teori ve kolonyal tartışmalar açısından değil, aynı zamanda mimari
form açısından da oldukça belirgindir.
